Blog OECI- Tango

Wat is de rode draad in het OECI – traject? Marion Titselaar, projectmanager OECI vertelt het je graag in haar nieuwste blog ‘Tango’. Ja, inderdaad die welbekende dans. Wat zegt dat over leervermogen? Benieuwd, lees dan gauw verder…

Tango
Ik zou het zo weer doen. En dat geldt – geloof mij – voor nogal wat dingen in mijn leven. Maar wees gerust, ik som ze hier niet op. Wat ik wel doe is die eerste zin koppelen aan OECI en OncoZON. En daarmee doel ik op het traject, dat wij in 2 jaar tijd hebben doorlopen: de Europese netwerkaccreditatie. Daar kan ik heel concreet en specifiek over zijn. Essentieel is wel de toevoeging wat je dan anders zou doen. Want daarin schuilt het leervermogen.

Tekentafel
Vanaf de start wisten we dat we met een pilot van doen hadden. Dat geldt dus voor OncoZON en OECI. Ja, dat geeft wel wat ruimte in je hoofd. Want je houding is dan, dat je je voldoende openstelt voor wat nog niet is uitontwikkeld. Maar wat andersom ook kansen biedt om belangrijke handreikingen en aanvullingen te doen. Ook dat is een uitdaging. Kortom, we gingen op pad met een volle bepakking, kaart en kompas en dompelden ons onder in de Europese materie die OECI heeft ontworpen voor het accrediteren van een oncologisch netwerk. Loop even met ons mee.

Vragen
Het is voor OncoZON én voor OECI een boeiende ervaringstocht geweest. Gaande de rit stonden we wekelijks en soms dagelijks met elkaar in contact. Dat heeft ervoor gezorgd, dat onduidelijkheden in de zelfevaluatiegidsen geen kans kregen om aan te zwellen tot moeilijke onderwerpen. Die niet meer te herstellen waren. Wel zo belangrijk als je veel gidsen met de nodige vragen in moet vullen met evenzovele partners.

Wat te zeggen over de planning, of die realistisch is of niet? Nou, daar zat ‘m nou wel de kneep. Maar daarover heb je het dan met elkaar. In termen van wat is haalbaar en wat totaal niet. Daar zijn we helemaal uitgekomen.

Netwerkgedachte
Omdat communiceren een rode draad is in dit traject. Daarom waren er ook geen hobbels, uiteindelijk. We hebben ervan geleerd. Een groot voordeel is: we hebben als partners flink kunnen oefenen met de netwerk- én de accreditatiegedachte. De zelfevaluatiegidsen waren bij vlagen nog teveel gebaseerd op een enkel ziekenhuis. Terwijl er sprake moest zijn van een netwerkorganisatie. Dat waren handreikingen die we vanuit OncoZON hebben gegeven. En die door OECI zonder aarzeling werden overgenomen.

Kaart
Nederland is verdeeld in academische, STZ- en algemene ziekenhuizen met ieder hun eigen oncologienetwerken. Sommige netwerken bestaan wat langer, andere wat korter. Maar zonder uitzondering zijn ze allemaal ambitieus en erg geïnteresseerd in het programma van OECI. Wel een koene gedachte, dat het oncologische zuidoosten van Nederland daarin voorop is gegaan.

Wil je
Wil je het zo weer doen? Die vraag is onvermijdelijk, toch? Daar zeg ik volmondig weer JA op. En andere netwerken daarbij behulpzaam te zijn, daar zeg ik geen NEE tegen. Expertise genoeg. Ik schreef tot nu toe in mijn blogs over die slinger van oncologische partners in Zuidoost-Nederland. Lijkt mij wel leuk om over de rest van Nederland regelmatig te verhalen als het om de OECI-accreditatie gaat.

It takes 2
Maar nu de hierboven extra gestelde vraag: “wat zou je anders doen?”. Zeg nou zelf, als je alles van tevoren al weet dan leer je niet(s). Je ontwikkelt je door het te doen en vooral door te communiceren over wat er niet duidelijk is. Dat noem ik de capaciteit om te groeien. Daar hebben zowel OncoZON als OECI blijk van gegeven: duo leren. Dat is die tango waar er 2 voor nodig zijn.

Marion Titselaar, projectmanager OECI